ایرانگردی
به گزارش آی فیلم2، «سارا بارکزی» ۲۲سال قبل در «هرات» چشم به جهان گشود. وی از آوان کودکی، بیش‌تر اوقاتش را با نقاشی، خطاطی و ساختن کارهای دستی، سپری می‌کرد.
او از چهار سالگی شروع به کشیدن نقاشی کرد و همزمان در داستان‌نویسی و ایفای نقش در تیاتر و فلم های کودک نیز خوب می‌درخشید. پدر و مادرش در تلاش برای گریختن از طالبان خانواده را به روستایی بیرون هرات برده و پس از حمله نظامی آمریکا به افغانستان در ۲۰۰۱ به خانه کوچک آجری‌شان بازگشته بودند.
زندگی سارا وقتی دگرگون شد که در هشت سالگی توانست با کمک سمعک بشنود و پیش خواهرانش به مکتب برود. به این ترتیب، درهای دنیا به رویش گشوده شد.
بانو بارکزی، بعد از فراغت از لیسه افغان-تُرک هرات در سال ۱۳۹۳ خورشیدی، در یک رقابت سرتاسری بین‌المللی، موفق به اخذ بورسیه کامل تحصیلی در کشور ترکیه شد و تحصیلات‌اش را در دانشگاه هنر‌های سینمای ترکیه، آغاز کرد.
«سارا بارکزی» که در کودکی شنوایی‌اش را از دست داده بود، پس از درس خواندن در ترکیه به سرزمین مادری خود بازگشته تا به تمام آرزوهایش برسد.
وی حالا برای کتاب‌های کودکان تصویرسازی می‌کند و طراحی لباس و تدریس هنر را همزمان پیش می‌برد. او که تاکنون ده‌ها جایزه برنده شده در آثارش می‌توان رد پای موضوع‌هایی مهم از جمله جنگ، صلح، حقوق زنان و کودکان و البته حیوان‌ها را دید.
بارکزی در یک مصاحبه گفته است: «زنان افغانستان بسیار تلاش می‌کنند، شاید بیش از دیگران به هدف‌هایشان برسند. این یکی از پیام‌هایی است که من می‌خواهم در آثارم به دیگران برسانم. من رویاهایی بزرگ دارم و مانند دیگر زنان افغانستان برای رسیدن به آنها مبارزه می‌کنم. شاید به دست آوردن آزادی بزرگ‌ترین چالش ما باشد و هدف دیگرم دگرگون کردن درک و برداشت مردم جهان از افغانستان است. کشور من سرشار از انسان‌های مهربان، غذاهای خوشمزه و فرهنگی غنی و قدیمی است.»
سارا می‌گوید: «در کودکی من جنگ همه جا حضور داشت. پدرم کوشید به من که چیزی نمی‌شنیدم حرف زدن بیاموزد و با اینکه بسیار سخت بود، موفق شد.»
سارا حالا دیگر یک انیماتور حرفوی است و با اینکه بارها تهدید شده اما از یاد دادن هنر خودش به کودکان و دختران افغانستانی دست نکشیده است. او می‌خواهد در سرزمین مادری بماند و حتی به فکر راه انداختن یک دانشگاه ویژه انیمیشن هم افتاده است.
به نقل از همشهری آنلاین، بارکزی ۲۲ ساله در پایان از بزرگ‌ترین آرزوهای خود چنین یاد می‌کند: «رویای من ساختن یک آینده آرام دست‌کم برای برخی دختران افغانستانی است و البته پیوستن به دیزنی و پیکسار در آینده نه‌چندان دور اما بیش از همه این را برای کشورم و مردم سرزمینم می‌خواهم.»
م ا
